De gebouwen van de voormalige Stoomwasscherij De Volharding, na de Tweede Wereldoorlog Stoomwasserij Edelweis, aan de Paul Krugerstraat in Vlissingen worden binnenkort gesloopt. De tegen het terrein van de Koninklijke Maatschappij De Schelde gelegen bedrijfsgebouwen, bestaande uit het ketelhuis, de afgetopte schoorsteen en de wasstraat, waren jarenlang een herinnering aan 120 jaar machinaal wassen in Vlissingen. De PZC van vandaag laat oud-eigenaar D. van der Linden aan het woord, die de gebouwen in de afgelopen jaren steeds verder zag verkommeren.

De vroegste vermelding van een machinale wasserij stamt uit 1886. Dit bedrijf brandde in 1889 af. In 1897 werd een naamloze vennootschap opgericht onder de naam ‘De Zeeuwsche stoomwasscherij, bleekerij en strijkinrichting ‘De Volharding’, tevens chemische wasscherij en ververij’, dat in 1899 weer een bedrijf opende. In een advertentie uit 1916 noemde het bedrijf zich Koninklijke Zeeuwsche Stoomwasscherij, Chemische Wasscherij en Ververij ‘De Volharding’ en was de leiding in handen van Hugo Christiaan Beijerman. Het adres in die jaren was Singel 1 te Vlissingen. In de jaren dertig vonden enkele verbouwingen en uitbreidingen plaats. In 1939 werd het veertigjarig bestaan gevierd; er waren toen tachtig personeelsleden.

Rond 1940 was de naam N.V. Stoomwasscherij Volharding, gevestigd aan Singel 135. Men had een depot aan de Grote Markt in Middelburg. Bij een bombardement op 19 mei 1943 werden de gebouwen zodanig beschadigd dat het bedrijf moest worden beëindigd. Zeven werknemers kwamen om het leven.

In 1948 wist B. van der Linden de onderneming nieuw leven in te blazen. De gebouwen en machines werden hersteld en in 1949 werd het bedrijf onder de naam Wasserij Zeeland heropend. Na korte tijd werd de naam gewijzigd in Wasserij Edelweis. De klantenkring bestond uit de gegoede burgerij uit Vlissingen en Middelburg, veel instellingen zoals ziekenhuizen en rusthuizen en bedrijven zoals de Koninklijke Maatschappij De Schelde en de Stoomvaart Maatschappij Zeeland. Tussen 1978 en 1994 was de veerdienst Olau Line de belangrijkste klant. Het vertrek van deze rederij uit Vlissingen luidde het einde van de wasserij in. In 1999 werd de wasserij verkocht, enkele jaren later ging het failliet.

Links:

• Bericht Slopers knakken Edelweis voorgoed in de PZC van woensdag 19 september 2007
• Brochure Fabrieksschoorstenen. Cultuurhistorie 10 van de Rijksdienst voor Archeologie, Cultuurlandschap en Monumenten (RACM), 2008
• D. Roos jr, ‘De laatste pijp’, in Stadsveste Vlissingen. Tot het behoud van het historisch karakter van Vlissingen [tijdschrift Stichting Stadsherstel Vlissingen en Stichting Vesting Vlissingen] 5 (2008) 1 (nov.) 31-32
• D. van der Linden, ‘Wasserij Edelweis door de jaren heen’, in Den Spiegel. Vereniging Vrienden van het MuZEEum en het Gemeentearchief Vlissingen 27 (2009) 2 (april) 3-7